อยากเป็นครูโบราณหรืออาจารย์ไฮเทค ?
ครูโบราณ
มือซ้ายถือปากกา มือขวาถือชอล์ก
ถ้าไม่เขียนตามคำบอก ก็ให้ลอกบนกระดาน
อาจารย์ไฮเทค
แจกชีทและใบงาน คอยประสานเร่งตรวจสอบ
ชี้ให้ทำนำให้ชอบ ให้รู้รอบด้วยตนเอง
Oh...Pluto
วันนี้ดิฉันไปยืนอยู่บนดาวพลูโตมาค่ะ
ดาวพระเคราะห์ในระบบสุริยะ ที่ไกลที่สุด และแสนโดดเดี่ยว
ที่จริงไม่อยากไปเลยค่ะ
ไม่อยากเลย
แต่เพราะเกรงว่า ณ เวลานั้น
ถ้าเรายังเลือกจะยืนอยู่ที่เดิม ในโลกเดิมๆ
เลือกที่จะเผชิญหน้า มองตาคนที่รักหรือเคยรักเรา ซึ่งๆหน้า
เกรงว่าอาจตาย เพราะใจสลาย
เพื่อนดิฉันอยู่ข้างๆ หูไม่ค่อยดี
แต่เธอยืนยันเสียหนักแน่นเชียว
ว่าได้ยินเสียงหัวใจของดิฉันแตก
ทำไมเขาไม่ได้ยินบ้างนะ ?
เสียงบางเสียงถ่ายทอดไปไม่ถึงใจคนรับ
สารบางสารก็ยากเกินกว่าที่ใครบางคนจะเข้าใจได้
ยากเกินไป...
มีคนเคยบอกเหมือนกัน
ว่าผู้ชายมองเห็นความรัก เป็นส่วนหนึ่งของชีวิต
แต่ผู้หญิงเห็นความรัก เป็นชีวิตทั้งชีวิต
ทำไม ?
เรางมงายในเรื่องอารมณ์รักเกินไปรึเปล่า ?
ทำไมเราไม่อยู่อย่างปราศจากรัก ?
น่าจะเข้าท่าดีไม่หยอก
แล้วเราจะอยู่ได้ไหม ?
ไม่ต้องคิดถึง ไม่ต้องเห็นหน้า ไม่อยากได้ยินเสียง
ไม่มีคนแย่งโทรทัศน์ดูบอล
ไม่ต้องเก็บกวาดโต๊ะทำงาน
ไม่ต้องทำกับข้าวไว้ให้ใครชิม
ไม่ต้องนั่งคอย ไม่ต้องห่วงและหวง
...ไม่ต้องมีรัก
ชีวิตแบบนี้น่าศึกษาดี แต่ไม่น่าใช้...
เมื่อ 15 นาทีก่อนดิฉันไปยืนอยู่บนดาวพลูโตมาค่ะ
The Twelfth of Never
เราทำเวลาหล่นหายไปนานมากแค่ไหน?
มากขนาดไหน?
นานขนาดไหน?
เวลาเหล่านี้ ถ้าเปลี่ยนกลับมาเป็นเวลาที่ใครสักคนรักเราหรือเป็นเรารักใครสักคน...คงนาน
มีเสียงถามว่า ทำไมเรามักเจอแต่รักที่มีเงื่อนไข
รัก ที่ต้องแลก
รัก ที่ต้องได้อย่างเสียอย่าง
เว้นแต่รักแท้ ที่ไม่เคยเจอ
บางคนบอกว่านานมาแล้ว ไม่เคยเจอสัก "รัก" เลย
นานทีเดียว
น้อยคนของบางคนบอกว่า เจอแล้วๆ "รัก" น่ะ
แต่เป็นรักที่หลุดลอยไปแล้ว หลุดมือไปแล้ว หลุดมือไปนานแล้ว
นานเอาเรื่อง
ใครสักคนของน้อยคนของบางคนกลับบอกว่า "รัก"เก่าน่ะผ่านไปนานแล้ว
"รัก"ครั้งใหม่ กำลังจะเริ่มเมื่อไม่นาน...
สั้นเชียว
"รัก"ครั้งไหนนานกว่ากัน ดิฉันตอบไม่ได้
ตอบไม่ลง คงไม่ตอบ
แต่รักแม่ ในวันที่ 12 ของเดือนที่ไม่เคยมี
ไม่เคยจะมาถึงนั้น...แน่ๆ
Lippen Schweigen
มีคนเคยพยายามย้อนเวลา
หาทางย้อนเวลา แต่ว่า...
ได้แค่พยายาม
มีคนเคยพยายามจะหยุดเวลา
หาทางหยุดเวลา
และพบหนทางที่จะหยุดเวลา...ได้แล้ว
นักวิทยาศาสตร์บอกให้เราเคลื่อนที่ให้เร็วเท่ากับแสง
แค่นั้น
ทุกอย่างรอบข้างเราก็จะ หยุดนิ่ง
เหมือนชั่วขณะที่เรายืนอยู่ตรงหน้าใครสักคน
ที่เรารัก ที่เขาอาจรักหรืออาจไม่รักเรา
เหมือนชั่วขณะที่เราพยายามที่จะพูดบางสิ่ง
บอกบางอย่าง
แต่แล้วเรากลับไม่ได้พูดอะไรออกไปเลย ไม่เลย
เวลาเหล่านั้นยากจนแทบจะหยุดเดิน
เราหยุดเวลาได้แล้ว...
แต่ว่า..เราก็ยังอยากย้อนเวลากลับไปตรงนั้นใหม่
อยากได้โอกาสที่เราปล่อยเลยไปอีกครั้ง
ตรงนี้นักวิทยาศาสตร์งง
งงในเรา...
รักแท้น่ะ เหมือนผี
เคยมีคนเคยบอกว่า "รักแท้น่ะ เหมือนผี"เพราะใครๆก็รู้จัก...แต่น้อยคนนักจะเห็นจริงคุณว่าจริงไหม?ดิฉันเคยคิดที่จะตอบ เคยตอบ และเคยต้องเปลี่ยนคำตอบหลายต่อหลายครั้งขนาดวันนี้ยังมีอีกคำตอบหนึ่งในใจลุงกับป้ารักกันมานานมากค่ะรักกันอย่างที่เราเคยเห็นในหนังรักกันแม้กระทั่งยามทุกข์4 เดือนก่อนป้าเป็นมะเร็งที่ลำไส้ใหญ่ หมอพยากรณ์โรคว่า "ไม่นาน"ไม่นานที่แปลว่า"เร็วๆนี้"คนที่เรารักกำลังจะตายเร็วๆนี้นั่งร้องไห้ ไม่กล้ามองหน้าป้าไม่กล้าพูดถึงโรคร้ายและไม่รู้จะทำยังไง4 เดือนที่มะเร็งรุมทำร้ายป้านั้นป้าไม่เคยเศร้าให้เห็นเลย ทานไม่ได้ก็ไม่บ่นไปตรวจทุกครั้งก็หวังว่าจะได้ผ่าตัดผ่าเอามะเร็งออก มีหวังทุกครั้งแต่เชื่อมั้ยว่าคนรอบข้างกลับป่วยมากกว่าเหมือนดอกไม้ในแจกัน รอวันเฉาด้วยรู้ว่าป้าจะไม่หาย จะตาย...เราอยากจะเห็นคนที่เรารักอยู่อย่างทรมาน นานๆไหมหรืออยากให้คนที่เรารักและรักเรา จากไปอย่างรวดเร็วและไร้ความเจ็บปวดลุงเลือกตอบคำถามนั้นด้วยการกระทำทำทุกๆวันที่เหลือของป้า ให้เหมือนกับเป็นวันสุดท้ายของชีวิต ชาที่ป้าชอบจะอยู่ข้างมือเสมอ ป้าดื่มได้น้อยมากแล้ว แต่ลุงไม่เคยปล่อยให้มันพร่องเลยหนังสือที่ป้าชอบอ่าน ต่อให้เก่าเก็บแค่ไหน มันจะวางอย่างสะอาดอยู่ข้างหมอนที่สำคัญสุด จะมีดวงตาอยู่หนึ่งคู่ที่แทบไม่ละสายตาไปเลยตอนนั้นป้าบอกว่า...มีความสุขเหลือเกิน มีความรักมากมายมากขนาดจะจับต้องได้ มากขนาดนั้นวันที่ป้าเสียลุงร้องไห้นี่คงเป็นรักแท้ ที่ไม่ใช่ผี แต่ดิฉันก็เห็น เคยมีคนบอกว่า"รักแท้น่ะ เหมือนผี"คุณว่าจริงไหม จริงไหม...
