Oh...Pluto
วันนี้ดิฉันไปยืนอยู่บนดาวพลูโตมาค่ะดาวพระเคราะห์ในระบบสุริยะ ที่ไกลที่สุด และแสนโดดเดี่ยว
ที่จริงไม่อยากไปเลยค่ะ
ไม่อยากเลย
แต่เพราะเกรงว่า ณ เวลานั้น
ถ้าเรายังเลือกจะยืนอยู่ที่เดิม ในโลกเดิมๆ
เลือกที่จะเผชิญหน้า มองตาคนที่รักหรือเคยรักเรา ซึ่งๆหน้า
เกรงว่าอาจตาย เพราะใจสลาย
เพื่อนดิฉันอยู่ข้างๆ หูไม่ค่อยดี
แต่เธอยืนยันเสียหนักแน่นเชียว
ว่าได้ยินเสียงหัวใจของดิฉันแตก
ทำไมเขาไม่ได้ยินบ้างนะ ?
เสียงบางเสียงถ่ายทอดไปไม่ถึงใจคนรับ
สารบางสารก็ยากเกินกว่าที่ใครบางคนจะเข้าใจได้
ยากเกินไป...
มีคนเคยบอกเหมือนกัน
ว่าผู้ชายมองเห็นความรัก เป็นส่วนหนึ่งของชีวิต
แต่ผู้หญิงเห็นความรัก เป็นชีวิตทั้งชีวิต
ทำไม ?
เรางมงายในเรื่องอารมณ์รักเกินไปรึเปล่า ?
ทำไมเราไม่อยู่อย่างปราศจากรัก ?
น่าจะเข้าท่าดีไม่หยอก
แล้วเราจะอยู่ได้ไหม ?
ไม่ต้องคิดถึง ไม่ต้องเห็นหน้า ไม่อยากได้ยินเสียง
ไม่มีคนแย่งโทรทัศน์ดูบอล
ไม่ต้องเก็บกวาดโต๊ะทำงาน
ไม่ต้องทำกับข้าวไว้ให้ใครชิม
ไม่ต้องนั่งคอย ไม่ต้องห่วงและหวง
...ไม่ต้องมีรัก
ชีวิตแบบนี้น่าศึกษาดี แต่ไม่น่าใช้...
เมื่อ 15 นาทีก่อนดิฉันไปยืนอยู่บนดาวพลูโตมาค่ะ
posted by Strictly Romantic @ 2:19 AM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home